Co sprawia, że pokaz jest dobry? Na pewno szereg czynników. Mimo wielu lat spędzonych na występach nie jestem w stanie, z ręką na sercu, powiedzieć, że je w pełni rozumiem. Wiem na pewno, że ważną rolę odgrywa czynnik psychologiczny – samopoczucie, wzajemne zaufanie, pewność siebie, brak stresu. Jednak to tylko część większego zjawiska. Improwizacja rządzi się własnymi prawami. Czasem, gdy wszystkie znane nam warunki wydają się spełnione, mimo wspaniałej atmosfery i świetnego samopoczucia w trakcie, pokaz wychodzi beznadziejnie. Czasem, w pełnych stresu i frustracji chwilach tworzymy rzeczy najlepsze. Wiele osób powie, że dobry kontakt z publicznością może być receptą na dobry występ. Poniekąd to może i prawda, jednak sporo zależy od tego jak wiele uzależniamy od tego kontaktu. Jeśli artysta staje się głodnym aplauzu wampirem, jego sztuka się kończy. Ja osobiście tańczę najlepiej, gdy odcinam się całkowicie od publiki, gdy wpadam w trans, w którym jest tylko muzyka, partnerka i ja, a aplauz wybudza mnie z tego transu niczym zrywający ze snu, nagły dźwięk. Takie sytuacje są jednak sporadyczne i ciężko powiedzieć dlaczego właściwie się wydarzają.

Nie mamy więc pełnej kontroli nad czynnikami wpływającymi na sukces na scenie, a w dodatku, czynniki te nie zawsze są gwarantem sukcesu. Skąd zresztą możemy wiedzieć, czy pokaz się udał? Po ilości lajków? Po „ochach” i „achach” znajomych i nieznajomych? Czy pokaz, który podobał się wielu ludziom, lub został wypromowany przez algorytm Youtuba jest dobry? Dla mnie istnieje rozróżnienie między pokazem dobrym i pokazem popularnym. Tu definicję mam dość prostą: pokaz dobry, to taki, który podoba się mi a popularny to taki, który podoba się ludziom. Zaobserwowałem, że oba zbiory nie mają części wspólnej. Moje własne pokazy, które uważam za słabe, potrafią rozejść się po sieci z prędkością światła, a tymi które uważam za udane, nikt się nie interesuje. Jeśli jest w tym rzeczywiście jakaś prawidłowość, to podejrzewam, że nasz ostatni pokaz z Milongi Piernikowej nie stanie się viralem. A szkoda, uważam że nam wyszedł.